No i gdzie ona?

Już teraz wiem na czym polega czekanie na wiosnę na wschodnich rubieżach. Czeka się, czeka  i czeka, a jej nie ma, nie ma i nie ma!

Na instagramach i innych pokazywarkach pełno już kwitnących u ludzi ciemierników, przebiśniegów, ranników, tylko u mnie wciąż bida. Pocieszam się, że mogłam wylądować w Bieszczadach, tak jak to kiedyś mi się marzyło. W sumie wyleczyłam się z tego marzenia głównie przez zbyt długo ciągnącą się tam zimę. Wszystko fajnie, ładnie, pięknie, ale dość już tego! Idź sobie, zimo! Precz i już!

Chodzę po ogrodzie i szukam tej wiosny, a tu wszystko jak stało w miejscu, tak stoi. 

Niestety, okazało się że nie tylko ja chodzę po ogrodzie i szukam tej wiosny. Jak mawiał mój Tato, albo się ma psy, albo się ma ogród. No a ja uparłam się że chcę mieć i psy, i ogród. No to mam co chciałam: łobuzy zaczęły szukać wiosny razem ze mną...

Tak, ja wiem że na tych zdjęciach niewiele widać. Bo i niewiele tam zostało z moich roślinek! Na górze widać jak potraktowały moje piękne ciemierniki, a te dwa poniższe szczątkowiska, to moje ukochane hortensje. Anabelka została dosłownie wygryziona, całe szczęście że zawsze odbija od dołu, więc może nie bardzo jej te zabiegi zaszkodziły, no ale co się wściekłam to moje. 

Eh, znów będę musiała grodzić wszystko płotami i płotkami. I żeby jeszcze zechciały je łaskawie uszanować!

Naiwnie sobie myślałam, że w odróżnieniu od podsikujących drzewa i krzaczki psów, suki będą w ogrodzie o wiele mniej szkodliwe. Zapomniałam, że one wprost kochają kopać dziury! A już ta nasza banda (aktualnie na stanie cztery sztuki, bo dołączyła do nas Córeczka ze swoją rudą Pandzią), jak się rozszaleje, to nie da się ich powstrzymać. Załamka po prostu.

Na pocieszenie znalazłam kiełkujące w doniczce tulipanki:

Posadziłam w tym roku wszystkie w doniczkach, żeby nie wyżarły ich myszy, tak jak ostatnio. Typowe koszyczki do roślin cebulowych okazały się być mocno przereklamowane, a być może to miejscowe  myszy okazały się być sprytniejsze od przeciętnych, bo nie mogąc dotrzeć do cebulki od dołu, wygryzły je włażąc od góry. Wymyśliłam więc że w tym roku cebulki wylądują posadzone w głębokich doniczkach. A teraz widzę, że chyba będę je musiała ewakuować razem z tymi doniczkami, zanim zostaną odkryte przez moich "poszukiwaczy wiosny". Będą miały chyba o wiele większe szanse na przeżycie, a ja na niczym nie zmącone estetyczne doznania.

A co mi tam, wstawię tu kilka tulipanków z zeszłego roku, kto mi zabroni, może zanęcę tę cholerną wiosnę ?...

Śliczne były, prawda? Ciekawe ile z nich zobaczę w tym roku.

No tak, ale te tulipankowe zdjęcia są z maja, a tu dopiero połowa lutego! 

Nic to, muszę jakoś przetrwać jeszcze te dwa tygodnie, potem już do samej nazwy miesiąca serce się będzie radować. Marzec już na kilometr pachnie wiosną!

Tymczasem wkleję parę fotek z ostatnich spacerków. Trzeba przyznać, że nawet w lutym widoki naszych dzikich pól potrafią ucieszyć oko (oraz duszę).

A zwłaszcza kiedy zza krzaków uda się podejrzeć sąsiadów!

Sąsiedzi żyją sobie spokojnie na rozlewiskach, czasem dopływają aż na nasze rojsty za płotem, ale psy niestety za głośno się z nimi witają, a łabędzie chyba nie przepadają za rozgłosem.

Zastanawiam się gdzie się podziały ich dzieciaki. Jeszcze na listopadowych fotkach widać całą rodzinkę. Doliczyłam się wtedy aż siedmiorga młodych.

Teraz już młodzieży nie widać, pewnie się gdzieś wyprowadziła, zostawiając rodziców na "starych śmieciach". Na wiosnę zapewne będzie już nowe rodzeństwo. Chciałabym podejrzeć maluchy w stadium "brzydkich kaczątek". Może mi się to kiedyś uda...

Ptactwa ostatnio słychać trochę więcej i trochę też weselsze mają głosy. Oby to był już ten dobry zwiastun, na który czekam z utęsknieniem!