O wróbelku.

Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istota niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
Lecz nikt nie popiera wróbelka.

Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!

kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie do jasnej cholery!

Ja tam, i bez wezwania Mistrza Konstantego Ildefonsa, wróbelki kocham miłością ogromną. Co prawda te nasze wróbelki to wróbelki polne, czyli mazurki, ale też piękne i też pożyteczne!

Siedziała sobie niedawno taka napuszona bida na werandzie, aż się trochę martwiłam, czy nie chora, bo jakoś tak smętnie wyglądała ...

Ale szybko okazało się, że wszystko z nim w porządku, apetycik ptaszkowi dopisywał, dziarsko sobie wydziobywał okruszki spod karmnika. 

Ale widać że jakiś ptasi filozof nam się trafił, bo co i rusz przestawał skubać i wpadał w pełną melancholii zadumę.

A zresztą kto wie, może to była pełna zachwytu zaduma nad światem ?

W sumie nie ma mu się co dziwić, bo przecież zimowy świat jest taki piękny!

(... co nie znaczy, że skrupulatnie nie odliczam dni dzielących nas od wiosny!)