O jedzeniu w trybie 'slow'

Myślę że notka o jedzeniu to świetny pomysł, zwłaszcza że jesteśmy w styczniu na diecie Dąbrowskiej, a nie ma to jak rozmowy o ulubionych potrawach w czasie postu 😁

Co prawda założyłam jakiś czas temu osobnego bloga na ten temat, było to świeżo po rezygnacji z mięsa i nabiału, chciałam spisywać różne ciekawe pomysły kulinarne, a przy okazji pokazać znajomym, tym bliższym i dalszym, że weganizm to fajny sposób odżywiania i że nie trzeba jeść tylko marchwi i sałaty, a gama potraw jest wprost nieograniczona. Nazwałam ten blog WEGANIUM i przez rok z kawałkiem zamieszczałam tam różne pomysły na roślinne potrawy, głównie takie, które nam najbardziej smakowały, albo takie, które najbardziej nas zaskoczyły swoim smakiem. Bo kuchnia wegańska to kuchnia pełna niespodzianek i eksperymentów, których efekty przechodzą czasem najśmielsze oczekiwania. Nie żartuję. Przez te kilka lat odkryłam, że sekret tkwi w przyprawach, a nie w głównych składnikach potraw. Tak jak można zjeść wegański smalec z fasoli czy oleju kokosowego, i nie zauważyć różnicy (wypróbowane przeze mnie na znajomych), tak samo niejeden nabrał się  na smak wegańskiego burgera, zwłaszcza tych z górnej półki, których na rynku nie brakuje. 

Kto wie, może jeszcze wrócę kiedyś do Weganium, choć w sumie nie wiem czy ma to jakiś sens, bo wegańskich blogów kulinarnych jest sporo, i to naprawdę świetnych, a ja mam zawsze problem ze zdjęciami. Pomysły na notki blogowe powstawały zawsze przy okazji gotowania, a nie odwrotnie. A gotuję najczęściej przed wieczorem, kiedy dobrego światła już brak, a foto studia w kuchni raczej sobie urządzać nie będę. Zresztą szerzenie kaganka wegańskiej oświaty raczej mi nie wychodzi, pewnie jestem za mało przekonująca, a może po prostu to nie moje zadanie w tym życiu...

No ale w sumie nie o blogu miałam pisać, tylko o jedzeniu.

Osiedliliśmy się na wsi z nadzieją, że życie w trybie slow (modne słowo!) będzie dla nas okazją, żeby zrewidować swoje zwyczaje, również związane z jedzeniem. Przyzwyczailiśmy się do życia w biegu, do szybkiego i niekoniecznie zdrowego jedzenia, do korzystania z tzw. gotowców, którymi zarzucone są sklepy i które, oszczędzając oczywiście nam pracy i czasu, uczą nas też wygodnictwa i jedzenia tego co nam wpadnie w ręce.  

Tutaj już nie musimy się nigdzie śpieszyć: nie wpadam zmęczona do domu po pracy i nie rzucam się do garów żeby na szybko coś przygotować na obiad czy też właściwie kolację. Co prawda przez ostatnie przeprowadzkowo-remontowe miesiące nie udało się odejść od starych schematów, ale myślę że teraz wreszcie przyszła na to pora. Tym bardziej że odległość od najbliższych marketów jest na tyle duża, że na  co dzień wolę korzystać z małych lokalnych sklepików, gdzie o gotowcach nikt nie słyszał. 

Pieczywo lokalne jest niestety kiepskie. Gdzie podziały się czasy kiedy z wiejskiej piekarni przywoziło się wielkie, pachnące bochny, a słowa "wiejski chleb" kojarzyły się z niepowtarzalnym jego smakiem ? Zbyt wiele razy jadłam w dzieciństwie gorący chleb prosto z wiejskiej piekarni, żeby teraz pogodzić się z faktem, że sprzedawane w okolicy pieczywo ma jakość najtańszego chleba z supermarketu. Dotarłam nawet do piekarni uznawanej za miejscowych za bardzo dobrą, ale prawdę mówiąc jakość tego chleba nie odbiega od reszty. No cóż, wracam zatem do własnych wypieków.

W sumie nie ma nic lepszego niż chleb domowy. Zakwas mam w domu od kilku ładnych latek, przepis z któregoś z chlebowych blogów rozpracowałam po swojemu i zmieniając proporcje i rodzaje mąki raz mam  chleb bardziej żytni, raz bardziej pszenny, z ziarnami lub bez. Za każdym razem jest pysznie i zdrowo. Przynajmniej wiem co jem.

Do pełni szczęścia brak mi było typowego pszennego pieczywa. Przepisy wydawały mi się zawsze zbyt skomplikowane i zbyt pracochłonne, a w dodatku nie dorobiłam się do dnia dzisiejszego koszyczka, który jest ponoć niezbędny aby chlebek mógł sobie wyrastać i nabierać odpowiedniego kształtu.

Ale niespodziewanie natrafiłam na przepis z jednego z moich ulubionych blogów kulinarnych Kwestia Smaku i odkryłam chyba najpyszniejszy i najłatwiejszy chleb na świecie! 

Wyrasta i piecze się go w naczyniu żaroodpornym, nie trzeba nic zagniatać, nie trzeba nastawiać zaczynu bo chleb jest na drożdżach. Cała historia trwa ok 3 godzin i - co najważniejsze - jest przepyszny!

Przede mną jeszcze jedno wyzwanie, bo marzą mi się domowe bułeczki, a choć kiedyś podchodziłam do tematu kilka razy, nie udało mi się wyprodukować niczego wartego zapamiętania. No i mam od koleżanki Oli przepis na pyszne ponoć bagietki, też się do nich przymierzam i na pewno kiedyś wypróbuję.

Jedyną złą stroną pieczenia chleba w domu jest to, że chce się go ciągle jeść! No ale to już sprawa dyscypliny wewnętrznej i moralnego kręgosłupa, trzeba będzie nad nimi jeszcze popracować...

Wracając do idei prostego jedzenia: w ciągu ostatniego czasu odkryłam kilka potraw, które choć banalnie łatwe, są wręcz zaskakująco pyszne. Często do nich wracam i szukam takich więcej! Nie przypadkiem trzy z tych potraw mają hiszpańskie pochodzenie bo od lat mam z Hiszpanią bardzo bliskie relacje - tu następują ukłony i buziaki dla moich koleżanek, które mi te pomysły podpowiedziały. 

Od razu mówię, że nie zamieszczam własnych zdjęć, bo są zupełnie nieudane. Jeśli kiedyś wrócę do prowadzenia bloga Weganium, postaram się o lepsze. 

Pierwsza z nich to SOPA CASTELLANA, czyli zupa kastylijska a inaczej po prostu zupa czosnkowa.

FOTO  http://www.dimequeesviernes.com/

Główne jej składniki to czosnek i kawałki pieczywa (może być czerstwe), papryka wędzona i sól. W oryginalnym przepisie często występuje jajko, czasem dodatek bekonu czy innych wędlin (najczęściej resztek, bo to zupa z gatunku "nawinie"), no a u mnie tym dodatkiem jest pokrojone w kostkę tofu. 

Czosnek podsmażam delikatnie na oliwie, dodaję pokrojone pieczywo, przyprawiam papryką wędzoną, podlewam bulionem lub nawet wodą, zagotowuję. Dodaję pokrojone w kostkę tofu, solę do smaku, jeszcze raz zagotowuję i - gotowe. Niewiarygodne jak prosta jest ta zupa i jaka smaczna. 

Ci co chcą sobie dodać jajo czy inne składniki, niech w necie poszukają szczegółów, bo można znaleźć przepis również w polskich serwisach.

Następna nasza ulubiona ostatnio zupa to baskijska PORRUSALDA. 

FOTO: https://www.misspimienta.com/

Może ona być zupą, a może być takim jednogarnkowym daniem obiadowym, zależy od ilości użytej wody. Składniki znów banalne: pory (np. 6 szt.), ziemniaki (np 4 szt)i marchew (np 3 szt.) i cebula.

Najpierw podsmażam na oliwie cebulę, dodaję pokrojone pory, później marchewki i ziemniaki w niedużych kawałkach. Gotuję ok 20-30 minut. Doprawiam tylko solą. I co wychodzi? Po prostu zupa z pora, ale za to jaka pyszna! Kto nie wypróbuje ten się nie dowie jak najprostsze smaki potrafią być smaczne! 

Trzecie hiszpańskie danie pochodzi z Katalonii i nazywa się ESCALIVADA.

FOTO: https://www.goya.com/

Są to warzywa: papryka, bakłażan, cebula i pomidor  - upieczone na grillu lub w piekarniku.

Warzywa piecze się w całości lub przekrojone na pół, pomidory trochę krócej niż resztę. Potem obiera się je ze skórki, kroi na kawałki, soli, polewa sosem powstałym przy ich pieczeniu, z dodatkiem oliwy a można też do sosu dodać kropelkę wina. I gotowe! Można je zjeść na zimno, albo ponownie podgrzać. Te ponownie podgrzane nabierają jeszcze lepszego smaku od sosu, którym zostały polane. No po prostu pychota!

Ostatnie danie, które chcę dziś pokazać, ma dla odmiany irlandzkie pochodzenie. Jest to COLCANNON.  

FOTO: https://www.happyfoodstube.com/

Potrawę tę odkryłam niedawno, szukając pomysłu na resztki kapusty po produkcji gołąbków. Przypomina ona polską pazibrodę, choć do pazibrody najczęściej dodaje się kapustę kiszoną. Colcanon to po prostu pure ziemniaczane z dodatkiem gotowanej kapusty. Zamiast kapusty można zastosować np. jarmuż, ale mnie ten kapuściany smak bardziej odpowiada. Przepis tak prosty jak poprzednie: osobno gotuję ziemniaki, kapustę kroję i podsmażam z cebulą lub porem, potem podlewam niewielką ilością wody i duszę do miękkości. Do odcedzonych i ubitych dobrze ziemniaków (można dodać śmietanę żeby pure było bardziej kremowe) dodajemy miękką kapustę oraz pokrojony szczypior i mieszamy. Koniec przepisu. Oczywiście trzeba sobie dosolić ew. dopieprzyć do smaku. 

To połączenie smaków jest tak pyszne, że na samo wspomnienie ślinka mi cieknie. Fajnie smakuje z sałatą albo surówką z pomidorów i cebuli. Może też być dodatkiem do kotleta, oczywiście wegańskiego ;) 

Na drugi dzień, odsmażane, jest równie smaczne, a może nawet smaczniejsze. Przymierzam się do wypróbowania kotletów z colcannona, na wzór kotletów ziemniaczanych, ale póki co nie zdarzyło się żeby została jakaś resztka na którą nie byłoby amatora. Wszystko znika.

No i to chyba wystarczy na dzisiaj tych przyjemności. 

Na koniec, z   ptasich nowinek, to jestem w trakcie wypróbowywania nowych strachów na sikorki, bo ptaszki dyndające na patyku okazały się być jednak mało skuteczne i te wariatki znów chcą wlatywać do nas przez zamknięte okno. Strasznie są uparte, ale ja bardziej. W następnej notce pokażę co tam sobie wykombinowałam. Za bardzo lubię te uparciuchy, żeby pozwolić im na swobodne pacanie w szybę. 

Tu kolejna uparta bogatka. Na szczęście posiedziała chwilę, wysłuchała mojej przemowy i poleciała sobie w świat. Oby to tak zawsze się kończyło!