O wielkiej wodzie i o przygodzie z łosiem

No i dalej łazimy z psami na spacery, głównie po to by nauczyć najmłodszą Vidę co to jest spacer i że nie trzeba uciekać przez siatkę, co robi niestety z upodobaniem, żeby móc podziwiać jak piękna jest nasza okolica. 

Niezmiennie zachwycamy się widokiem naszych dzikich pól. 

Jak widać, po wielkich śniegach przyszedł czas na wielką wodę...

Zresztą nie tylko my to zauważyliśmy: już od kilku dni słychać w okolicy gęgawy. Słyszałam też któregoś wieczoru z dość niewielkiej odległości klangor żurawi i myślę sobie, że powoli ptactwo wraca. Żurawie pewnie urządziły sobie tylko jeden podróżny nocleg na rozlewiskach, bo więcej ich na razie nie słyszałam. Ale gęgawy słychać codziennie. Czyżby jednak zima miała się ku końcowi? Ptaki to wiedzą najlepiej!

Dziś dostałam znowu nauczkę. I to niejedną ;) 

Rano wybrałam się do dentysty, czyli do miasta. Pogoda była lekko deszczowa, a ja lekko spóźniona, więc myślę sobie: a kurczę, nie biorę aparatu. Nie będę miała czasu na fotki, pogoda brzydka a ja się spieszę. I oczywiście, jak się możecie domyślić, to był BŁĄD!

Już 500 metrów dalej pożałowałam swojej głupoty, bo na górce za laskiem, obok drogi, gdzie widuję białodupki czyli sarny, na ogół pojedynczo a czasem we dwie czy trzy, dziś było ich z 10. A nawet były takie jakieś mniejsze sarenki, nie wiem czy młode o tej porze są znacznie mniejsze od starych, ale na to wygląda. No trochę się na siebie wkurzyłam, bo mogłam wreszcie mieć fajne fotki, a nie same pojedyncze białe dupki, jak to najczęściej mi się zdarza...

Ale to jeszcze nic:

Prawdziwa kara za głupotę spotkała mnie po południu, kiedy wracając, prawie w tym samym miejscu spotkałam łosia. A właściwie chyba łoszę, bo rogów nie widziałam. Stała sobie na polu i patrzyła na mnie. No ja oczywiście zrobiłam to samo. I tak się gapiłyśmy na siebie, ona jakby w zadumie a ja w zachwycie i jednocześnie wściekła, że NIE MAM ZE SOBĄ APARATU! 

Łoszka się nigdzie nie spieszyła, więc GDYBYM MIAŁA APARAT, to bym mogła jej zrobić piękne zdjęcia! Coś tam próbowałam komórką pstryknąć, ale wiadomo, że bez sensu. zwłaszcza że się już powoli ściemniało. Wkleję sobie tylko taką kiepską fotkę na pamiątkę, żebym pamiętała że bez aparatu nie ruszam się już z domu nigdy!

No wiem, wiem, zdjęcia do niczego. Ale chociaż widać (trochę) że tam stał. Bo na ogół moje fotograficzne spotkania z łosiem to albo zdjęcie za przeproszeniem kupy (daruję Wam), albo tropów:

I wiecie co? To nie koniec mojej przygody. Właściwie to był początek. Bo zapragnęłam pokazać łosia Córce, więc czym prędzej podjechałam do domu i wyciągnęłam ją prawie w kapciach, żeby jeszcze zdążyła zobaczyć zanim ucieknie, albo zanim się zupełnie ściemni dookoła.

Łosza nie uciekła. Dalej tam stała i się gapiła. Ale ponieważ w ciągu tych 10 minut już bardziej się zdążyło ściemnić, było ją widać mniej wyraźnie. Więc mądra mamusia co zrobiła? Ano postanowiła wykręcić autem i lekko wjechać w tę polną drogę którą widać na fotce, żeby reflektor oświetlił troszkę zwierzaka. Zapomniałam tylko, że nie mam traktora...  Wykręciłam, wjechałam i ... tam zostałam. Ani wsteczny, ani z rozpędu, ani dwójka, żaden sposób nie chciał zadziałać. Auto stało jak wryte. A właściwie po prostu WRYTE. 

Hmm,.. No fajne uczucie, nie ma co. Dobrze że blisko domu i blisko wsi, więc człowiek nie czuje się tak całkiem bezradnie. Co prawda, w szale wyciągania Córeczki z domu, nie pomyślałam żeby zabrać ze sobą telefon, bo i po co, skoro jedziemy tylko na górkę za lasek, no ale i tak miałam dużo szczęścia, bo nie musiałam lecieć po ciemku przez lasek i górkę po mężowską pomoc. W porę pojawił się deus ex machina. Coś musi być w tym powiedzeniu o głupich i o szczęściu, nie?

Deus ex machina przybrał postać patrolu Straży Granicznej, które to patrole kilka razy dziennie jeżdżą po naszej okolicy. Jak prawdziwa blondynka (którą nota bene już nie jestem!) wyskoczyłam na drogę,  zatrzymałam panów i poprosiłam o ratunek. Pomogli. Nieźle się przy tym naśmiali, że wpadło mi do głowy wjechać na rozmokłe pole, no fakt, sama się teraz sobie dziwię. I chyba już więcej nie będę tego robić...

Aha, łosza obserwowała moją przygodę do samego końca. Ze stoickim spokojem. A kiedy panowie pojechali, uznała, że przedstawienie skończone i powoli oddaliła się w sobie tylko znanym kierunku.

Morałów z bajki jest kilka i myślę że je na długo zapamiętam ...😅